Taping sztywny (inaczej: taping twardy) polega na plastrowaniu struktur anatomicznych ciała przy użyciu sztywnych i nierozciągliwych taśm. Stanowi przeciwieństwo kinesiotapingu (plastrowania dynamicznego) polegającego na naklejaniu rozciągliwych, elastycznych plastrów przypominających swoimi parametrami ludzką skórę. Głównym celem tapingu sztywnego jest stabilizacja, zabezpieczanie i ochrona.
Taping sztywny – na czym polega?
Taping sztywny stanowi bardziej komfortową i tańszą alternatywę dla ortez i stabilizatorów, dlatego bywa powszechnie wykorzystywany w ortopedii, fizjoterapii i sporcie. Polega na nałożeniu na ciało (zazwyczaj stawy) sztywnych i nierozciągliwych plastrów, które:
- zapobiegają niekontrolowanym ruchom w stawie;
- zmniejszają dolegliwości bólowe poprzez stabilizację stawu;
- w pewnym stopniu ograniczają ruchomość w stawie, stwarzając idealne warunki do regeneracji i gojenia się uszkodzonych tkanek;
- chronią przed zwichnięciami, skręceniami oraz zabezpieczają staw po wystąpieniu tego typu kontuzji, gdy mimo ich obecności zawodnik musi przystąpić do treningu lub do zawodów;
- odciążają staw;
- przesuwają i przekierowują siłę mięśniową na okolice, które nie są uszkodzone.
Dzięki obecności sztywnych tejpów na ciele możliwe jest kontynuowanie aktywności sportowej (co jest ważne w przypadku osób zawodowo zajmujących się sportem i aktywnością fizyczną) mimo urazów, jak również zabezpieczanie ciała przed możliwym wystąpieniem urazów.
Aplikacja sztywnych tejpów wygląda podobnie jak w przypadku plastrowania dynamicznego. W pierwszej kolejności usuwa się nadmierne, zbędne owłosienie z powierzchni skóry i dokładnie ją oczyszcza, np. za pomocą środka dezynfekującego. Następnie można przykleić plaster pamiętając, aby nie dotykać powierzchni klejącej, co osłabia działanie całości. Ilość warstw taśmy zależy od czynników indywidualnych, np. rodzaju wykonywanego sportu, rodzaju doznanej kontuzji czy okolicy ciała, na której będą klejone tejpy.
Taping sztywny – wskazania
Istnieje wiele wskazań do użycia sztywnych tejpów. Przede wszystkim wskazaniem jest profilaktyka urazów i kontuzji u osób regularnie aktywnych fizycznie, np. w momencie wzmożonego wysiłku czy w trakcie wyczerpujących zawodów. Przykładowo, siatkarze mogą tepować palce dłoni, aby uchronić się przed zwichnięciami stawów tej okolicy. Może to nastąpić w momencie bardzo silnego uderzenia dłonią o piłkę. Sztywny Taping jest również zalecany po różnego rodzaju kontuzjach – zarówno tych występujących w sporcie, jak i tych, których mogą doświadczyć osoby zupełnie nie związane ze sportem. Sztywny Taping uzupełni leczenie m.in.:
- łokcia tenisisty i łokcia golfisty;
- uszkodzenia i przeciążenia więzadeł, ścięgien lub mięśni;
- dolegliwości bólowych pochodzenia stawowego i więzadłowego;
- skręceń i zwichnięć stawowych;
- niestabilności stawów;
- kciuka narciarza.
I wielu innych.
Taping sztywny – przeciwwskazania
Przeciwwskazaniami do tapingu sztywnego są przede wszystkim uszkodzenia skóry (oparzenia, odleżyny, owrzodzenia, świeże rany pooperacyjne i pourazowe). Aplikacja sztywnych tejpów nie jest również zalecana przy rozległych krwiakach (tu lepiej sprawdzi się kinesiotaping) oraz przy uszkodzeniach chrząstki stawowej.
Taping sztywny a kinesiotaping
Pomiędzy tapingiem sztywnym a kinesiotapingiem istnieje wiele różnic już na etapie samych plastrów. W kinesiotapingu klej znajduje się na przebiegu linii przypominających ludzkie linie papilarne, a taśmy są bardzo rozciągliwe (nawet do 140%). W tapingu sztywnym klej pokrywa całą powierzchnię plastra, aby mógł on jak najlepiej stabilizować staw, zaś sam plaster nie jest rozciągliwy. Sztywne tejpy ograniczają ruchomość w stawie, natomiast przy kinesiotapingu ruchomość jest całkowicie zachowana.
Różnice te wynikają z faktu, iż obie metody posiadają inne przeznaczenie. Taping sztywny stabilizuje stawy i je zabezpiecza, natomiast plastrowanie dynamiczne poprawia cyrkulację krwi, działa przeciwobrzękowo, przyspiesza gojenie się tkanek. W wielu przypadkach obie te metody można ze sobą łączyć, choć zwykle fizjoterapeuta wybiera jedną z nich, adekwatną do danego problemu zdrowotnego pacjenta.
Bibliografia
- Langendoen J., Sertel K., Przewodnik tapingu dla każdego, Wydawnictwo Vital, Białystok 2016.
- Ilbeygui R., Taping, Wydawnictwo Urban & Partner, Wrocław 2017.
Comments (0)